– Podmiotowe traktowanie pacjentów szpitali psychiatrycznych, podopiecznych ZOL-i i SDŚ-ów w kryzysie i po kryzysie zdrowia psychicznego;
– ochrona pacjentów szpitali psychiatrycznych przed nadużyciami i agresją ze strony innych pacjentów i personelu;
– poszanowanie godności i intymności pacjentów w decydowaniu o podawanych lekach; wprowadzenie małych dawek leków (co szczególnie ważne w przypadku dzieci) bez konieczności dzielenia maleńkiej tabletki, żeby wyeliminować ryzyko niewłaściwej dawki;
– realny dostęp do wsparcia psychologicznego w szpitalach psychiatrycznych i placówkach oświatowych;
– paszporty medyczne dla osób wymagających szczególnego wsparcia, z uwzględnieniem roli rodzica/opiekuna;
– rozwinięcie idei mieszkalnictwa wspomaganego (hostele, mieszkania treningowe, mieszkania docelowe), w których poza psychologami czy terapeutami mogliby pracować asystenci zdrowienia;
– informatory w szpitalach psychiatrycznych, wskazujące, dokąd kierować pacjentów po opuszczeniu szpitala, by mogli uzyskać konieczne wsparcie;
– rozwinięcie programów pomagających w dostępie do nauki i pracy osobom z doświadczeniem kryzysu zdrowia psychicznego, np. przez wprowadzenie systemu „najpierw zatrudnij, potem przeszkol”;
– ułatwienie osobom leczącym się psychiatrycznie dostępu do leczenia somatycznego, w tym całodobowy dyżur pielęgniarza psychiatrycznego przy pacjencie leczącym się na oddziałach ginekologii, ortopedii, onkologii i in.;
– informowanie rodziców/opiekunów osób niewerbalnych (i) z niepełnosprawnością intelektualną, w jakim celu są zbierane konkretne informacje i jakie wnioski są z nich wyciągane; monitorowanie sporządzania notatek do dokumentacji medycznej;
– opracowanie systemu diagnozowania pacjentów i pomocy w innych chorobach podczas pobytu w szpitalu psychiatrycznym; przy przekazaniu pacjenta szpitala psychiatrycznego do szpitala ogólnego powinien mu towarzyszyć pielęgniarz ze szpitala psychiatrycznego (dziś pacjent i opiekun są sami);
– pomoc osobom doświadczającym kryzysu w wypełnianiu formalności potrzebnych do uzyskania orzeczenia o niepełnosprawności (może to robić koordynator opieki z miejsca, w którym taka osoba się leczy).
– większy i łatwiejszy dostęp do kursów asystenta zdrowienia, dofinansowania i większa ich dostępność w różnych miastach;
– otwarcie choć jednego oddziału psychiatrycznego dla kobiet w ciąży doświadczających kryzysu psychicznego i kilku oddziałów, w których z dziećmi może przebywać członek rodziny;
– współpraca centrów zdrowia psychicznego z miejscami leczącymi dzieci w celu objęcia wsparciem całej rodziny, w której pojawił się kryzys;
– osobne sale w szpitalach psychiatrycznych dla osób niebinarnych, by zapewnić im bezpieczeństwo i wsparcie w procesie leczenia;
– szkolenia z kontaktu z pacjentem i obowiązkowy kurs z podstaw psychologii (m.in. z historii myśli psychologicznej) w programie studiów medycznych;
– Środowiskowe Centrum Zdrowia Psychicznego na każdej uczelni publicznej, najlepiej działające we współpracy z uczelnianym biurem ds. osób (studentów i pracowników) z niepełnosprawnością;
– zaświadczenia do szkoły/przedszkola dla rodzeństwa dzieci z niepełnosprawnością, gwarantujące wsparcie psychologa/pedagoga (rodzeństwo często doświadcza sytuacji stresowych i okresów wahań nastroju, a nauczyciele nie zawsze rozumieją i respektują wyjaśnienia rodziców);
– opracowanie poradnika dla mediów na temat sposobu informowania o zdarzeniach z udziałem osób chorujących psychicznie, by chronić osoby w kryzysie zdrowia psychicznego przed ostracyzmem społecznym i stygmatyzacją.
– To część postulatów zaproponowanych przez osoby uczestniczące w spotkaniu w sprawie problemów i postulatów w zakresie zdrowia psychicznego Inicjatywy „Nasz Rzecznik” 11 maja, które uzupełnią dokument roboczy przed drugim spotkaniem.
W międzyzespołowym spotkaniu poprowadzonym przez Romana Szackiego, koordynatora Zespołu Praw Osób z Niepełnosprawnościami, oprócz przedstawicielek/li Zespołów Praw Osób z Niepełnosprawnościami, Praw Opiekunów i Zespołu Zdrowie, wzięła udział Zastępczyni Dyrektora Departamentu ds. Zdrowia Psychicznego w Biurze Rzecznika Praw Pacjenta, Anna Panufnik-Onaszkiewicz. Na prośbę Pani Panufnik jeszcze przed ostateczną redakcją postulatów z mapy potrzeb, nad którą będziemy pracować zdalnie w maju i w czerwcu, zasygnalizowane przed spotkaniem i w jego trakcie problemy i propozycje rozwiązań zostaną przekazane do Biura Rzecznika Praw Pacjenta. Po zatwierdzeniu postulatów podczas drugiego, czerwcowego, spotkania w sprawie zdrowia psychicznego przekażemy nasze rekomendacje do Biura Rzecznika Praw Obywatelskich.
Choć osią spotkania 11 maja było zidentyfikowanie najpilniejszych problemów, z jakimi borykają się osoby z doświadczeniem kryzysu zdrowia psychicznego i zaproponowanie postulatów, stworzyło nam ono przestrzeń do dyskusji nad kondycją polskiej psychiatrii, niewielką społeczną świadomością tematów związanych ze zdrowiem psychicznym i nieobecnością higieny zdrowia psychicznego w programach nauczania. Zastanawialiśmy, jak to jest, że w szkołach mamy wychowanie fizyczne, a nie ma zajęć z wychowania psychicznego, i jak moglibyśmy to zmienić.
Drugie spotkanie w sprawie problemów i postulatów w zakresie zdrowia psychicznego odbędzie się 6 czerwca (poniedziałek), w godz. 17:30-19:00. Chęć udziału w spotkaniu można deklarować, pisząc na adres:
anna.duniewicz@naszrzecznik.pl
Nieustannie zachęcamy do zgłaszania przypadków łamania praw, dyskryminacji i przemocy instytucjonalnej do Biura Rzecznika Praw Obywatelskich. Informacje, jak można zwrócić się do RPO, znajdują się na stronach:
https://naszrzecznik.pl/jak-mozna-zwrocic-sie-do-rpo/
https://bip.brpo.gov.pl/pl/content/jak-mozna-zwrocic-sie-do-rpo
